Diabetologia jest dziedziną medycyny zajmującą się leczeniem cukrzycy i jej powikłań.
Cukrzyca jest przewlekłym stanem chorobowym, którego zespół objawów jest konsekwencją zaburzeń przede wszystkim gospodarki węglowodanowej w organizmie. Charakteryzuje się hiperglikemią (czyli podwyższonym poziomem glukozy we krwi), będącą wynikiem defektu produkcji lub działania insuliny wydzielanej przez komórki beta trzustki.
Ze względu na przyczynę i przebieg choroby, można wyróżnić cukrzycę typu 1, typu 2, cukrzycę ciężarnych i inne.
Komórki naszego organizmu zamieniają glukozę, którą dostarczamy wraz z pożywieniem w energię, potrzebną do przeprowadzania wszystkich procesów życiowych. Aby jednak glukoza mogła zostać efektywnie przekształcona potrzebna jest hormon trzustkowy – insulina.
Najczęściej występującą odmianą jest cukrzyca typu 2 (tzw. insulinooporność).
Chorzy są mało wrażliwi na działanie insuliny. Dodatkowo po pewnym jednak czasie wydzielanie insuliny spada, na skutek uszkodzenia wysp Langerhansa trzustki.Cukrzyca typu 2 występuje najczęściej u osób starszych, z otyłością lub innymi zaburzeniami metabolicznymi. Otyłość, zwłaszcza nadmiar tkanki tłuszczowej w okolicy brzusznej, powoduje oporność na insulinę.
Cukrzyca typu I jest spowodowana rzeczywistym brakiem insuliny, który spowodowany jest uszkodzeniem miejsc wydzielania hormonu – wysp Langerhansa trzustki. Choroba pojawia się najczęściej w bardzo młodym wieku i wymaga stałego podawania insuliny.
Za normoglikemię, czyli poziom cukru we krwi u zdrowego człowieka, przyjmuje się przedział 60–99 mg/dl.
Niższe stężenie glukozy oznacza hipoglikemię, a wyższe oznacza (dane WHO) stan przedcukrzycowy lub cukrzycę.
